پاسخ می‏دهند: «بخدای سوگند! اگر به ما فرمان دهد بر ضد کوهها پیکار نماییم، به همراه او چنین خواهیم نمود.» و با این سخن عمیق، اعتقادشان به امام مهدی علیه‏السلام و آمادگی کامل خویش برای فداکاری در راه اجرای دستورات او را به نمایش می‏ نهند.
آنگاه فرستاده ‏ی ویژه ‏ی امام، شب آینده بسوی همان گروه می‏شتابد و می‏گوید: «ده نفر از شایستگان خویش را برگزینید.»
آنان برمی‏گزینند و او آنان را برای دیدار آن گرامی می‏برد و در شب دیگر به بقیه فرصت می‏دهد تا بصورت آشکار با آن حضرت دیدار کنند. (1).
و سرانجام آن 313 نفر بر گرد وجود مبارک آن خورشید جهان‏ افروز، در مکه یا اطراف آن، گرد می‏ آیند و آنگاه که روز 25 ماه ذیحجه از راه می‏رسد امام مهدی علیه‏السلام، بزرگمردی بنام «نفس زکیه» را -که در بخش علائم ظهور از او سخن رفت- بسوی مردم مکه می‏فرستد و آنان او را میان رکن و مقام، سر می‏برند و سرش را بسوی «سفیانی» در شام، گسیل می‏دارند.
پس از این رخداد است که حضرت مهدی علیه‏السلام در روز عاشورا در مسجدالحرام حاضر می‏شود و در مقام ابراهیم نماز می‏گذارد و در حالی که یارانش پروانه ‏وار بر گرد او می‏چرخند، نخستین خطابه ‏ی جهانی و جاودانه‏ ی خویش را آغاز می‏کند.

(1). غیبت نعمانی، باب 30، ص 182 و عقدالدرر، ص 134، باب 5. روایت از امام باقر علیه‏السلام است که ما پاره‏ای از توضیحات بر آن افزوده ‏ایم. «مؤلف».